Berlicum – De Bossche bollen staan op tafel in de galerie. De muren hangen vol met eigen werk; opvallend is de veelzijdigheid van de kleurige schilderijen. Hij grinnikt vol zelfspot. ,,Hier kun je zien hoe een ADHD-brein er aan de buitenkant uitziet.” Die ADHD’er, dat is hij dus zelf. ,,Als kinderarts behandel ik kinderen met ADHD en dan zeg ik altijd: het is geen ziekte of aandoening, het is een eigenschap. Het voordeel is dat je er veel energie door hebt.” En veel energie, dat heeft hij. Maar eerst even terug naar het verleden. ,,Ik werd in 1963 in Tsjechië geboren en was enig kind. Mijn vader was werktuigbouwkundig ingenieur en mijn moeder kunstenares, mijn grootvader violist. Ik kreeg een Boheemse opvoeding: klassiek met veel kunst.” Maar toen viel Rusland in 1968 Tsjechoslowakije binnen, omdat het land te liberaal werd in de ogen van Sovjetunie. ,,De tanks reden door de straten maar er werd geen oorlog gevoerd zoals in Oekraïne. Het ging meer sneaky, net zoals de annexatie van De Krim in 2014 door de Russen. Dus ik heb er geen trauma aan overgehouden. Als jongetje van zes was ik erg onder de indruk van die dreunende tanks en eigenlijk vond ik het wel mooi. Ik was verbaasd dat mijn ouders huilden.” In 1969 besloot zijn vader met het gezin te vluchten. ,,Hij zei: ‘Nu krijgen we wéér dertig jaar overheersing.’ Het werden er twintig tot de val van de muur in 1989. Alleen van 1918 tot 1948 was het land vrij, met onderbreking uiteraard van de Tweede Wereldoorlog.” Het gezin vluchtte naar Nijmegen waar ze mensen kenden van een camping. ,,We vluchtten niet over prikkeldraad of zoiets, nee, mijn vader zei dat we met vakantie naar Nederland gingen, en we namen alleen een tas en een koffer mee. Mijn moeder en ik waren niet op de hoogte van zijn plan om in Nederland te blijven; hoe minder mensen het weten, hoe veiliger. Hij zei nog wel toen we weggingen: ‘Kijk nog één keer achterom naar ons huis.’ Mijn moeder zat vol vragen maar stelde ze niet uit veiligheidsoverwegingen.”